Εκεί, 160.000 έτη φωτός μακριά από την ταπεινή μας ύπαρξη, ένας υπεργίγαντας αποχαιρετά την αθανασία του.
Το αστέρι WOH G64, γνωστό στους αστρονόμους ως «αστέρι μεγαθήριο», ίσως γιατί το μέγεθός του ξεπερνά 2.000 φορές εκείνο του Ήλιου μας, στέκει στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου του. Σαν έναν ηθοποιό που δίνει την τελευταία του παράσταση πριν σβήσουν τα φώτα. Και τι φώτα… Το VLTI, με την απαράμιλλη ματιά του, κατάφερε να μας φέρει πιο κοντά από ποτέ στο σκηνικό αυτού του κοσμικού δράματος.
Από το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, έναν δορυφορικό γαλαξία που περιφέρεται νωχελικά γύρω από τον δικό μας, το WOH G64 μας στέλνει μηνύματα. Μηνύματα από μια εποχή που ούτε καν υπάρχει πια, καθώς το φως του ταξίδευε χιλιάδες χρόνια για να φτάσει στις οθόνες των επιστημόνων. Μας φανερώνει τη γοητεία της φθοράς. Στα τελικά του στάδια, αποβάλλει τα εξωτερικά του στρώματα σαν να απογυμνώνεται από το εγώ του, αφήνοντας πίσω του ένα κουκούλι σκόνης και αερίου. Ένα κουκούλι που, όπως όλα τα κουκούλια, κρύβει μέσα του την υπόσχεση μιας μεταμόρφωσης. Αυτή τη φορά, σε μια θεαματική σουπερνόβα.
Αλλά τίποτα δεν είναι απλό στο σύμπαν. Οι αστρονόμοι, αναλύοντας την εικόνα, παρατήρησαν ότι το άλλοτε λαμπρό αστέρι έχει χάσει τη λάμψη του. Η τελευταία δεκαετία, ακόμη και για ένα γιγάντιο αστέρι, φαίνεται πως δεν ήταν επιεικής. Κι εκεί, στο κουκούλι του, ίσως να κρύβεται μια δεύτερη ύπαρξη. Ένας αόρατος συνοδοιπόρος, ένα άγνωστο αστέρι που επηρεάζει τη μοίρα του. Μια σχέση που, όπως όλες οι σχέσεις, μπορεί να εξηγεί τα παράξενα ωοειδή σχήματα του υλικού γύρω του.
Πίσω από τις ευκρινείς εικόνες και τα επιστημονικά δεδομένα, όμως, κρύβεται κάτι πιο ποιητικό. Το WOH G64 δεν είναι απλά ένα αστέρι που πεθαίνει. Είναι ένας καθρέφτης για τη δική μας αντίληψη του χρόνου και της αλλαγής. Ένας κοσμικός χορευτής που μας υπενθυμίζει ότι ακόμη και τα μεγαθήρια του σύμπαντος υπόκεινται στη φθορά. Και ότι ο θάνατός τους είναι συχνά πιο όμορφος από τη ζωή τους.
0 Σχόλια