Ας μην παίζουμε Jenga με τα δέντρα, γιατί δεν ξαναφυτρώνουν

Υπάρχουν φορές που το δάσος χάνεται μέσα στα δέντρα, κι άλλες που τα δέντρα εξαφανίζονται για πάντα.

Με τα 57.000 είδη δέντρων στον πλανήτη, κάποτε η Γη έμοιαζε με έναν ατελείωτο καμβά ζωής. Σήμερα, ένας στους τρεις από αυτούς τους πνεύμονες της φύσης απειλείται να γίνει σκόνη στη μνήμη μας. Μια Κόκκινη Λίστα που δεν σταματά να μεγαλώνει, ένας πλανήτης που ασθμαίνει.

Στη Νότια Αμερική, στα τροπικά νησιά, εκεί που η φύση κάποτε τραγουδούσε το πιο ζωντανό της τραγούδι, οι ήχοι έχουν γίνει ψίθυροι. Κάπου στη μέση, η γαρκίνια του Πουέρτο Ρίκο. Ένα δέντρο που η παράδοση το τίμησε σαν θεραπευτή πυρετών και δερματικών, αλλά που τώρα βλέπει τις ρίζες του να χάνονται, ενώ εμείς συνεχίζουμε να παίζουμε ένα επικίνδυνο παιχνίδι "Jenga" με τα οικοσυστήματα.

Στην Ελλάδα, η αμπελιτσιά, που κάποτε έδινε το ξύλο της για τις γκλίτσες των βοσκών, και η λικιδάμβαρη, στολισμένη με τα μοναδικά της φύλλα, παρακολουθούν τη ζωή τους να εξαντλείται. Φωτιές, υπερβόσκηση, τσιμέντο, καλλιέργειες – τα χτυπήματα δεν σταματούν. Το δάσος γίνεται σιωπή.

Η δρ Ρίβερς το θέτει ξεκάθαρα: «Αν χάσουμε έστω και ένα δέντρο, μπορεί να χάσουμε τα πάντα». Έρευνες, φυτώρια, ειδικές τράπεζες σπόρων, τοπικές δράσεις – η μάχη για τη διατήρηση δεν είναι απλά ένας στόχος, είναι ανάγκη. Γιατί δεν αρκεί να φυτεύουμε δέντρα για να νιώθουμε καλά. Το έδαφος, το κλίμα, ο τόπος, η ζωή – όλα πρέπει να συνδέονται, όπως τα ίδια τα οικοσυστήματα.

Και τι κάνουμε εμείς; Ξύλινα τουβλάκια που πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Παίζουμε, χαμογελάμε, αλλά ο πύργος της ζωής τρέμει. Στην επόμενη αναπνοή, μπορεί να είναι η τελευταία. Και τότε, δεν θα μείνει κανείς να θυμάται πώς κάποτε η Γη ήταν πράσινη.